Klokkenluider is een ondankbare stiel in dit land. Dingen aan de kaak stellen is geen probleem maar achteraf ben je gegarandeerd je job kwijt. Of moet je gaan procederen om aan te tonen dat je daadwerkelijk iets te vertellen had. Iets minder dan een maand geleden kwam er door een samenloop van omstandigheden wat tijd vrij in mijn agenda en kon ik bovenstaande realiteit probleemloos naast me neerleggen. Ik blijf immers geloven dat er eindelijk werk moet gemaakt worden van de verandering van ons maatschappelijk model en vooral overgegaan tot de actie. Geen blabla, wel boemboem.
Een aantal bezorgde Antwerpenaars contacteerden me om hun woordvoerder te zijn in een “Nu Anders” advertentiecampagne in de aanloop naar de verkiezingen. Iedereen in alle staten met als klap op de vuurpijl een opiniestuk van Renaat Landuyt maandag in deze krant. Met een wetsvoorstel om anonieme verkiezingsadvertenties aan banden te leggen en Amerikaanse toestanden te vermijden. Ik ben a-politiek, heb de campagne nog eens nagelezen maar kan geen enkel stemadvies voor één of andere politieke partij ontdekken. Maar blijkbaar wordt het woord “verandering” nu geassocieerd met een bepaalde politieke partij en werd “Nu Anders” als een verkiezingsadvertentie ervaren. Tja, jaren geleden was er een partij die zich het woord “gratis” eigen had gemaakt. Als alle advertenties met het woord gratis in die tijd zouden ervaren worden als verkiezingsadvertenties …. Dateert het bovendien niet van de teletubbies periode dat politiek plots marketing werd en dat we –toen al- beland zijn in Amerikaanse toestanden? Doe me dus een plezier meneer Landuyt en zorg voor wetsvoorstellen die iets stimuleren ipv. wetsvoorstellen die iets verbieden. Dat zou pas vereenvoudiging en innovatie zijn.
Een week geleden schrijf ik –nav de sluiting van Ford Genk- een opiniestukje in De Tijd dat we dringend werk moeten maken van de verandering want zo ken het niet verder. Straks zijn we alle bedrijven kwijt, niet alleen de industrie . Dit land is een grote praatbarak geworden waar geen besluit meer wordt genomen, laat staan een actie in gang gezet. En hops, woensdag ll. weer een opiniestuk over me heen. Deze keer van mijn goede vriend en ex-reclamemaker Guillaume Van der Stighelen. Guilllaume die bleef zoeken naar concrete voorstellen en het waarom van de verandering. In deze week van de boekenbeurs is Guillaume het levende bewijs dat er in dit land meer boeken en artikels geschreven dan gelezen worden. Want wat er moet gebeuren is al uitvoerig toegelicht. Lees maar “De Welvaartsval” van Caroline Ven, het Unizo pamflet of –een week geleden- het 10 puntenplan van De Tijd om de industrie te redden in deze regio. Er is duidelijk al voldoende gezegd en geschreven over wat er moet gebeuren maar men komt niet tot de besluitvorming, tot de uitvoering, Want besluiten en uitvoeren vraagt moed, en daaraan ontbreekt het in dit land.
Maar Guillaume heeft een punt. Want volgens hem begrijpen de mensen zelfs het waarom niet. Daarom deze eenvoudige redenering toch nog even herhalen. Elke economische entiteit (een gezin, een bedrijf, een vereniging, een regio, een land) die meer uitgeeft dan het binnenkrijgt leeft boven zijn stand. Zelfs marketeers begrijpen dat je zoiets niet jarenlang ongestraft kan volhouden. En als daarbij de kloof tussen arm en rijk systematisch groter wordt dan is het dringend tijd dat we anders gaan denken, leven en werken. Dit land staat bovenaan de international rankings van “cost of doing business” en “quality of life”. En iedereen blijft maar lullen en argumenteren maar tot besluiten en acties komt men niet. “Mijn thuis is waar mijn Stella staat” is de slogan van Guillaume die we allemaal kennen. “Ons land is waar de klaagmuur staat” dreigt de nieuwe oneliner te worden.
Dringend tijd dus dat we de handen uit de mouwen steken en echt aan het werk gaan. Geen denktanken meer, geen G1000, geen praatbarakken maar maximum één Poupehan weekend waaruit actieplannen komen die daadwerkelijk uitgevoerd worden. Het moet anders, het heeft lang genoeg geduurd. Een week geleden riep ik op tot het leggen van een krans op het graf van de Onbekende Ondernemer, op 11 november om 11 uur aan het VBO. Maar ik werd al beticht van gebrek aan respect voor de doden. Dus dat event gaat zeker niet door. Verzetten naar 15 november, dag van de dynastie, om 15 uur voor het koninklijk palies is ook geen optie want dan zou de monarchie zich geviseerd kunnen voelen en dat kan ook niet de bedoeling zijn. Al moet ik wel zeggen dat het van augustus 1993 dateert dat er nog eens snel en eensgezind een besluit werd genomen en uitgevoerd in dit land. Tja, besluiten nemen waarbij slechts één persoon benadeeld wordt zijn immers de makkelijkste in democratische landen.
(Deze bijdrage verscheen op 3 november 2012 onder de titel “Dit land is een praatbarak” in De Standaard)
Chit_ChatGPT 